↔ 34,47km ─ ↑↓ 395m
Percentage verhard: 35%
Startplaats: Ooikeplein, Ooike
Aankomst: Place, Ellezelles
Vervoer: Wagen
Hike: Shirley L., Wesley D., Samuel, Samuel S., Annick R., Ingrid V. en Wandel Mee Met Mij
Ik ben zo gebeten door de streek rond Ellezelles dat ik haast niet kan wachten op de komende stapdag. Ik heb er opnieuw voor gekozen om verder te stappen langs de GR129. We zullen vertrekken in Ooike, waar we enkele weken geleden gestopt waren. Eindigen doen we in het prachtige heksendorp Ellezelles. Ik kreeg redelijk wat aanmeldingen voor deze etappe en wat me opvalt zijn de talrijke nieuwe gezichten die ik zal mogen ontmoeten.
We spreken af op de mooie markt van Ellezelles waar we gratis kunnen parkeren. Tegenwoordig is dat een hele opgave, een ruime parkeerplaats vinden die bovendien gratis is. Iedereen komt mondjesmaat toegestroomd. Chantal, een bekend gezicht, heeft een minder fijne boodschap voor me. Ze vertelt me dat ze de wandeling moet laten schieten omdat ze onderweg onwel geworden is en dat het beter is voor iedereen dat ze niet meegaat. Dit vind ik zeer jammer omdat ze nu speciaal zo lang in de wagen gezeten heeft voor niets. Nu ja, ziek wandelen is ook niet prettig dus wensen we Chantal veel beterschap en een veilige rit terug naar huis. Wanneer we voltallig zijn, op één persoon na die we in Oudenaarde zullen oppikken, vertrekken we richting Ooike.
Wanneer we in Ooike, op het Ooikeplein, aankomen is het grauw, mistig en nat. Het belooft een regenachtige dag te worden maar voorlopig is het droog. We verlaten Ooike via de Keistraat en Trage weg 61 tot aan de Rottestraat, een aanlooproute van ongeveer anderhalve kilometer. Aan de kruising van de Rottestraat en Bavegemstraat komen we op de GR129, onze leidraad voor vandaag. Vanaf hier krijgen we door de nevelige lucht een troebel zicht over Moregem en in de verte Oudenaarde. Even later komen we Moregem binnengewandeld, een gehucht met één straat die letterlijk rond de Sint-Pietersstoelkerk loopt. Hier gaan we al de mist in want we vergissen ons van afslag. We nemen de Kerkweg, Trage weg 88, die een onbewerkt stuk landbouwgrond in tweeën splijt. Modder, modder en nog eens modder maar we hebben leute. Wanneer we op de Heerbaan komen, besluit ik deze terug richting Moregem te volgen om daar terug op de route te komen. We bereiken de Losweg en onze tocht langs de GR kan voortgezet worden.
“De Kerk van Moregem dateert uit 1778 naar één van de ontwerptekeningen uit 1776 door de hand van architect P.M. Mormal. De kerk is gewijd aan Heilige Petrus en opgetrokken ter vervanging van en mogelijk gebouwd op een deel van de funderingen van een driehallen kerk. Deze verwoeste kerk zou in 1663 gebouwd zijn in opdracht van A. Van Spiere. De recente kerk is ingewijd door de bisschop van Gent in oktober 1780. Aan de binnengevel van de kerk vinden we een herdenkingsplaque terug die de familie Van Hoobrouck de Mooreghem herdenkt. Waaronder Hélène-Caroline van Hoobrouck de Mooreghem, barones van Moregem. De familie van Hoobrouck kreeg de erfelijke adellijke titel door Filips IV van Spanje in 1658.”
Via de Lozerstraat steken we het spoor over dat we vervolgens even volgen via de graskant. Even verder wandelen we gestaag over de Kortrijkstraat, druk in gesprek. Ja, je hoort het al van ver aankomen, we gaan opnieuw de mist in. We keren op onze stappen terug en hernemen de route. We betreden het domein van het Donkmeer in Oudenaarde, de modder en het water geven nattigheid. De GR kronkelt verder langs het meer, wat voor een kleine kilometer aan natuurpracht zorgt. De GR-routes staan erom gekend soms eens avontuurlijk uit de hoek te komen en bij het verlaten van het domein moeten we een steil talud naar beneden. Ik schat een drietal hoogtemeters verschil op evenveel meters afstand. Met de regen van de afgelopen dagen en maanden is deze talud omgedoopt tot modderglijbaan. Niet nadenken en gaan lijkt me de beste aanpak, ik neem dan ook het voortouw. Ik loop het talud naar beneden en kan me op het nippertje recht houden. De rest volgt op een rustiger tempo, Shirley doet een risicoanalyse terwijl ze naar beneden komt. Ze krijgt haast stress omdat wij met z’n allen naar haar staan te kijken. Bekomend van onze indrukken vergeten we haar een handje toe te steken, arme Shirley. Maar ze doet dat goed en komt zonder modderbroek beneden.
Even later stappen we Oudenaarde binnen, we nemen hier even een afslag en volgen de oude route door het centrum. De recente wijziging laat enkele belangrijke monumenten links liggen en daar ben ik het allerminst mee eens. Eerst bezoeken we het Audenarde American Monument, daarna het Tacambaromonument en als laatste het monument van onze gevallen helden tijdens de twee Wereldoorlogen. Na de bezoeken wandelen we verder over het oude traject tot we op de markt van Oudenaarde komen. Daar hebben we afgesproken met Ingrid. Ingrid staat ons in de verte al op te wachten. We stellen ons allemaal aan haar voor en besluiten om eerst een koffie te gaan drinken.
“Als men aan Oudenaarde denkt, denkt men niet meteen aan oorlog maar het verleden vertelt ons een heel ander verhaal. Het Audenarde American Monument eert twee Amerikaanse divisies die tijdens de Eerste Wereldoorlog meestreden onder het bevel van Koning Albert I, koning der Belgen. Ze maakten deel uit van het bevrijdingsoffensief tussen 30 oktober en 11 november 1918. De 37e en de 91e divisie vochten zich een weg naar de Schelde en Oudenaarde. Op 1 november 1918 bereikte de 37e divisie de oevers van de Schelde en ze staken de rivier over op 2 november 1918. De 91e divisie bereikte op 2 en 3 november 1918 het centrum van Oudenaarde. Beide divisies werden afgelost op 5 november 1918. Ze werden opnieuw in Oudenaarde ingezet op 10 november 1918. Hier bleven ze tot de wapenstilstand aan de frontlinie vechten in het oosten van Oudenaarde. Tijdens het bevrijdingsoffensief lieten ongeveer veertigduizend Amerikaanse soldaten het leven. Het prachtige en ontroerende monument van Tacambaro op het Tacambaroplein laat zien dat Belgen echte patriotten zijn en zich vrijwillig opofferden voor de toenmalige Charlotte van België. Op 3 april 1865 bezetten driehonderd soldaten van het legioen van Belgische vrijwilligers de stad Tacámbaro. Onder de orders van majoor Constant Tydgadt trokken ze zich terug in de stad, meer bepaald in de kerk die ze ombouwden tot een versterking. Op 11 april 1965 werden ze aangevallen door de troepen van generaal-juarist Nicolàs Régules, die beschikte over een verpletterende slagkracht in aantallen. Omsingeld langs alle kanten probeerden de Belgen stand te houden tot de komst van versterkingen die uiteindelijk nooit kwamen opdagen. Ze moesten zich uiteindelijk overgeven. Het legioen verloor in één klap ongeveer een kwart van zijn vrijwilligers en bevelhebbers. Onder de doden waren majoor Tydtgadt, de bevelhebber van de eenheid, en zijn adjunct kapitein Ernest Chazal, de zoon van de Belgische minister van oorlog.”
Na de koffie verlaten we het centrum van de stad en steken we de Bovenschelde over. We stappen over het Spei, het jaagpad, langs de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Pamele. Iets in me zegt dat Pamele me bekend in de oren klinkt. Even verder wandelen we langs Abdij Maagdendale en verlaten we de waterkant langs ’t Spei. Een prachtig natuurgebied wordt ons onder de voeten geschoven en we zullen dit stukje groen niet snel vergeten, nat, natter, natst. We naderen Leupegem en aan de Sint-Amandskerk komen we een GR-boom tegen die ons laat weten dat de GR129 even samen zal lopen met de Streek-GR Vlaamse Ardennen. Aan de Koning Albertstraat wordt het even pittig. De Vlaamse Ardennen stellen zich kort voor via de Vlaamse Ardennendreef. We zullen de eerste helling van de dag trotseren, eentje van maar liefst twaalf procent. Na een zevenhonderdtal meters bereiken we de ‘top’ van de Achterberg en zijn we terwijl zestig meter gestegen. We wandelen door de vallei van de Markebeek waar de eerste bosanemonen ontluiken. Aan GR-boom Ladeuze nabij Etikhove verlaat de Streek-GR Vlaamse Ardennen ons pad. We stappen verder en stappen het centrum van Etikhove binnen waar we langs de Sint-Britiuskerk passeren. Via het Hollebeekpad verlaten we Etikhove en stappen we parallel met de Nederaalbeek. We krijgen voor de volgende vier en een halve kilometer weidse uitzichten voorgeschoteld die mysterieus aanvoelen door de laaghangende bewolking en de vallende nevel. Aan kunstwerk Deurnis, volgens velen het mooiste plekje langs de GR129, krijgen we nog mooiere vergezichten te verwerken. Even verder stappen we Louise-Marie binnen, een klein gehucht met zoveel geschiedenis. We passeren de Onze-Lieve-Vrouw van La Salettekerk. Wanneer ik daarnet op de GPX keek, las ik totaal iets anders wat een binnenpretje opleverde.
“Het gehucht Louise-Marie werd in 1850 gesticht en werd vernoemd naar de prachtige Louise Marie van Orléans. Louise Marie Thérèse Charlotte Isabelle werd geboren in Palermo op 3 april 1812 en trouwde met de eerste koning der Belgen, Leopold I. Hierdoor werd zij de eerste koningin der Belgen. Door revolutionaire troebelen in Frankrijk moest haar vader koning Lodewijk Filips van Frankrijk, tevens laatste soeverein koning van Frankrijk, vluchten naar Engeland. Tijdens deze periode werd Louise-Marie doodziek, vermoedelijk tuberculose. Leopold I werd gevraagd haar naar Oostende te sturen om aan te sterken. Ze verbleef in het koninklijke appartement in de Langestraat en liet daar het leven op 11 oktober 1850 in het bijzijn van Leopold I en haar kinderen, waaronder Leopold II. Door de dood van zijn moeder werd Leopold II verliefd op de badstad Oostende en gaf hij haar de naam ‘Koningin der Badsteden’. De dood van Louise Marie kwam als een mokerslag voor de Belgen. De eerste steenlegging van de kerk, die toen nog geen naam had, vond plaats op de dag dat de koningin stierf. De inwoners waren hierdoor zo van hun melk dat ze hun gehucht naar hare majesteit vernoemd hebben.”
We wandelen verder en komen in het bekende Muziekbos terecht. Aan de Boekzitting komen we wederom een GR-boom tegen. Deze GR-boom laat ons zien welke GR-routes hier passeren en dat zijn de GR5A, GR122, GR129 en Streek-GR Vlaamse Ardennen. Even opletten en dan kunnen we weer verder. We stappen langs de Kanarieberg en dan langs het onverharde pad de ‘berg’ naar beneden tot we aan de IJsmolenstraat uitkomen. Ik besluit de Kapel Loretten te bezoeken samen met Annick, Shirley en Ingrid terwijl de stoere binken beneden blijven ‘grinnik’. Even verder steken we de Ninoofsesteenweg over en daarmee ook de taalgrens. Nu zit het Vlaamse deel van de GR129 er op. We wandelen door de verscheurde stukjes natuurgebied die het grondgebied Ellezelles rijk is. Even verder aan Moulin du Cat Sauvage steken we Rue de Renaix over. Via Bois de l’Église komen we de GRP 123 tegen en op deze kruising verlaten we de GR129 om aan de uitlooproute te beginnen. Via modderige paden worden we betoverd door de vergezichten richting Ellezelles. Naarmate we het centrum van Ellezelles naderen wordt het nog modderiger. Nabij de sportvelden moeten we langs een kerkenwegel die omzoomd wordt door een haag langs één zijde en langs de andere zijde een omheining om Alpaca’s te huisvesten. Dit betekent dat we door enkeldiepe modder moeten stappen en de modder is als een bruine soep. Shirley heeft de verkeerde schoenkeuze gemaakt, lage wandelschoenen, en moet dit bekopen met een moddersbadje aan de tenen. Ikzelf heb hoge schoenen aan maar ook ik voel enige bruine nattigheid binnenlopen ‘grinnik’. Na wat lachen en heel wat gevloek komen we aan op de markt van Ellezelles waar de Église Saint-Pierre-aux-Liens onze finish aanduidt.
“In 1610 zou de plaatselijke heks Quintine in Ellezelles opgehangen en verbrand zijn. Om dit te herdenken wordt er sinds 1972 jaarlijks een heksensabbat georganiseerd, dit in de tweede helft van juni. Daarnaast kan men doorheen het gehele dorp heksenbeeltenissen terugvinden. Ook beweren lokale folkloristen dat het fictieve personage Hercule Poirot, detective in de boeken van Agatha Christie, er op 1 april 1850 is geboren. Beide figuren zijn ook vereeuwigd als bieren van de plaatselijke brouwerij.”
Het was een zware etappe door de modder, de regen en de hoogtemeters. Desalniettemin heb ik weer enkele prachtige mensen leren kennen. Ik hoop jullie opnieuw te mogen begeleiden op één van de komende wandelingen. Tot ziens!
Comments