Wandel Mee Met Mij te gast

Wandel Mee Met Mij is voor het eerst te gast op een GR-avontuur van Ward Coysman, de leutige West-Vlaming die zijn GR5A avontuur begon in Lapscheure. Hij deed een groot deel van de Wandelronde van Vlaanderen in enkele meerdaagse hiking trips. Ik was hem ook al eens tegengekomen op mijn tocht van Geraardsbergen naar Breucq. Na die ontmoeting hebben we contact gehouden en afgesproken om onze grenzen te verleggen. Alleszins mijn grenzen, het werd een tocht van maar liefst 42 kilometer.

We hebben afgesproken in Aalst op de parking aan de Frans Blankaertdreef. De zon kwam stilaan op, we maken ons klaar en Ward stapt bij mij in de wagen. Vervolgens rijden we naar Geraardsbergen met de opgaande zon aan de linker horizon. De heuvels worden door dit licht geaccentueerd en liggen mysterieus in de mist op ons te wachten.

Aangekomen in Geraardsbergen en klaar om de tocht aan te vatten, worden we al direct op de proef gesteld. We mogen de Muur via de eigenaardige trappen beklimmen. Ik weet nog hoe vervelend de trappen zijn bij het afdalen en laat Ward dit dan ook ondervinden. Hier glijdt hij bijna uit, al een geluk zonder veel erg. Wanneer we boven aankomen besluiten we een variant te nemen en kiezen het wandelpaadje dat naar de mooie kapel leidt. We vervoegen de GR5A, die de kapel links laat liggen, opnieuw. We zijn dan ook van mening dat de GR5A zeker langs de kapel mag gemarkeerd worden om zo toch de volledige Muur op het traject te krijgen.

We laten Geraardsbergen achter ons. Ik kom tot de conclusie dat wanneer je een traject al eens gestapt hebt en het traject in de andere richting doet, je soms niet meer weet waar je bent tot je jezelf omdraait. Een bedenking die ik mij tot in Aalst meerdere malen zal maken. Hier en daar komen we nog signalisatie tegen van de Omloop het Nieuwsblad waardoor we even de markeringen moeten zoeken. We krijgen nu zicht op de heuvels van Geraardsbergen en de mooie panorama’s gesluierd in een lichte nevel.

We wandelen door het eerste stukje van het Raspaillebos waar we de eerste wilde Narcissen tegenkomen. We verlaten het bos even en krijgen zicht op de rechterflank van het bos. Weer een aardige helling die we mogen beklimmen. Ik ben vooral benieuwd of Jan De Lichte en zijn bende deze helling ook vaak deden ‘grinnik’. Ja, ik liet nu en dan een geschiedkundig feitje los in de richting van Ward die het wel kon smaken .. hoop ik dan toch. Als we op de rug van het Raspaillebos aankomen, zien we een roofvogel in een kleine boom zitten. Het heeft een behoorlijk witte borst en we komen er niet uit of het nu een Buizerd of een visarend was. Iets verder nemen we onze eerste pauze op een boomstronk. Dezelfde boomstronk waar ik tijdens een vorige etappe mijn middagpauze op hield.

Na enkele kilometers komen we het eerste dorpje tegen, Zandbergen. Een pittoresk dorpje met een bakker. Ward beslist om te trakteren op Mattentaarten maar komt met lege handen naar buiten. Alles is uitverkocht wist hij mij te vertellen. We passeren de mooie Zandbergenbrug, die enorm smal is en waar auto’s achter de voetgangers moeten blijven, alleszins volgens Ward die zich wel heel breed maakt. We stappen op de Jan Coomanstraat en passeren de oude woning van Zandbergse kunstschilder. Aan het einde van de straat komen we aan het mooie maar verloederde station van Zandbergen. Hier ziet Ward een mooie oranje glazen fles die hij gratis mag meenemen, ‘voor die 500 gram lacht hij’.

We wandelen nu in de velden nabij Appelterre-Eichem en over de Tabakslaan. We komen langs de kapel Onze-Lieve-Vrouw ten Beukenboom die nu gerenoveerd wordt tot een eengezinswoning. We hopen dan ook dat dit een juweeltje mag worden. Een prachtig initiatief om zo een monumentaal gebouw te bewaren. Iets verder steken we de drukke Brakelsesteenweg over en zetten koers naar Aspelare.

Aspelare laten we letterlijk links liggen en stappen richting Nederhasselt. Hier is er een trajectwijzing doorgevoerd. Via de Watermolenstraat volgen we rechts de Dam, een wandelpaadje dat de beek volgt. Hier riep ineens de natuur naar Ward, hij moest hier dringend zijn broek afsteken om zijn gevoeg te doen. Ik ging alvast wat verder staan zodat ik in een ander windje stond ‘grinnik’. Na de bemestingen van een grote Witte Abeel komen we aan in Nederhasselt. We bezoeken het mooie witte kerkje en ik laat Ward weten dat ik nu aan mijn tweede etappe begin.

We zetten koers naar Denderhoutem en nemen afscheid van de Vlaamse Ardennen. We bewandelen de laatste heuvels en komen aan een tweesprong waar het nog steeds goed modderig is. Hier nemen we een korte pauze aan kapel Ruisbroek. Ik neem hier even de tijd om de gelukskaart op te hangen in de nabijheid van de kapel. Het is de kaart die ik vond tijdens mijn 19de etappe Wijtschate-Westouter. Even later komt er een kleine jongen aangesneld. Hij gaat naar de andere bank om er te rusten waarna er twee dames bij het jongetje komen zitten. Wij nemen onze rugzak terug ter hand en willen vertrekken. Eén van de dames riep ons terug en vroeg of wij geen flessenopener bij hadden. Helaas moesten we antwoorden van niet maar Ward wilde persé de dames helpen om hun Blauwe Chimey te openen. Hij nam de flesjes en opende de kronen door ze tegen de zijkant van de bank te slaan. We werden hartelijk bedankt en konden onze tocht verder zetten.

Nog geen kilometer verder werden we weer aangesproken door een vrouw die haar hond net een zoentje had gegeven. Ze vroeg waar de weg naartoe liep en waar wij vandaan kwamen. We vertelden dat de weg uitkomt in Nederhasselt, althans is dat het eerste dorp dat je tegenkomt. We vertelden erbij dat we niet van de streek zijn en dat we eigenlijk begonnen zijn vanuit Geraadsbergen. De vrouw wist precies niet hoe te reageren en wenste ons nog veel succes.

We wandelen door velden en een holle weg, deze laatste kom je hier niet vaak tegen. Algauw komen we in Lebeke, een gehucht naast Denderhoutem waar we op een iets drukker fietspad terechtkomen. Hier mogen wij pasgeboren lammetjes aanschouwen en het lelijkste stuk grond van de buurt aan de Borrekensveldweg. Als je er langs komt zal je ons niet tegenspreken.

Niet veel later steken we de expresweg over via de Eigenweg die we enige tijd blijven volgen langs de drukke N45. Vanaf hier hebben we een mooi uitzicht op Welle, bekend om zijn prachtig natuurgebied de Wellemeersen. Maar voor we daar aankomen wandelen we een paar keer verkeerd. Gelukkig niet al te ver. We stappen rond de dorpskern en steken daarna de spoorweg over. Niet veel later komen we aan het befaamde natuurgebied de Wellemeersen. Vanaf nu begint de zon gestaag in te dalen wat een prachtige gloed teweegbrengt.

Via de Rodestraat komen we aan het mooiste vondelpaadje van Vlaanderen, naar mijn mening alleszins. Hier worden dan ook de nodige foto’s afgedrukt voor het thuisfront en het verslag. Door de zonsondergang worden de Wellemeersen prachtig, bijna magisch. Langs de Dender bereiken we de E40 die we nu even blijven volgen. Het mooiste deel van de etappe hebben we nu achter de rug.

We gaan onder de E40 door en wandelen Erembodegem binnen. Nog even de Zwalmkouter afstappen en via een tunnel onder het spoor richting Aalst. Het begint nu vrij donker te worden en het zicht is minimaal. Hier valt nu toch niet veel meer te zien naar mijn inziens en mede hierdoor stappen we de laatste kilometers een stapje sneller. Via het Osbroek natuurgebied komen we terug aan op de Frans Blankaertdreef waar Ward zijn wagen geparkeerd staat. Moe maar voldaan ploffen we in de wagen en word ik naar Geraadsbergen gevoerd.

Deze etappe gaat geheel naar Wandelen Met Ward, ik was graag te gast. Ik had een enorme leuke tijd en heb absoluut mijn grenzen verlegd, dit is zeker voor herhaling vatbaar. Ward, bedankt en tot snel!