Wandel Mee Met Mij te gast

↔29,7km ─ ↑↓ 90m

Percentage verhard: 95% verhard

Startplaats: Monument Albert I, Nieuwpoort

Aankomst: ’t Paelsteenveld, Bredene

Vervoer: Wagen & kusttram

Hike: Katrien W. en Wandel Mee Met Mij

De GR5A is nooit ver af, ik wandelde reeds de volledige lus maar Katrien W. vroeg me mee op haar finale etappe van haar avontuur langs de GR5A. Daar kon ik uiteraard geen nee tegen zeggen. De etappe was voorzien om van Nieuwpoort naar De Haan te stappen maar de Goden lieten me weten dat Bredene voldoende was.

Ik vertrek naar Nieuwpoort waar ik de wagen aan het Albert I monument achter laat. We hebben een kilometer voorbij de Rattevallebrug afgesproken dus ik heb nog een kleine vier kilometer voor de boeg. Ik stap weer langs het Ieperleed kanaal en de Plassendalevaart. Het landschap is weer helemaal veranderd sinds ik hier voor het eerst door kwam. De hoge bomen hebben blad en het gras kriebelt aan de kuiten. Aan de Rattevallebrug gaat het wederom naar links waar ik iets verder Katrien zie stappen. We begroeten elkaar alsof we al jaren vrienden zijn en zetten er meteen de pas in richting Middelkerke.

Voor we in het gehucht Krokodiel aankwamen, moesten we enkele groepen wielertoeristen gedag zeggen en een paar keer aan de kant gaan voor toeristen die hier een sluipweg nemen naar de kust.

We steken de Westendelaan over en belanden aan de Warande toren die we beklimmen. Even genieten van het uitzicht en even terugkijken van waar we gestart waren. Verder door de Warande duinen vraagt Katrien of ik de naam weet van de plant die ze mij aanduidt. Gelukkig weet ik er de naam van, de ‘Teunisbloem’. Een meter hoge plant met grote gele bloemen die ’s avonds heerlijk zoet geurt.

We verlaten de Warande Duinen waar Katrien me opnieuw vraagt naar de naam van een plant. Dit keer is het Ruccola salade, een overblijvende soort die je maar moeilijk uit je tuin krijgt als je hem eens hebt aanplant. Katrien kan het niet geloven totdat ik haar laat proeven, de typische peperige en nootachtige smaak wees erop dat het effectief de lievelingssalade is van Katrien.

We wandelen nu door Middelkerke centrum waar niet veel te beleven valt tot in het Normandpark. De groene long van Middelkerke met het abstracte vliegtuig van Luc Ledene. Hier nemen we voor het eerst een pauze en kletsen er op los tot onze eigen verbazing ‘grinnik’. We paraderen verder door het al maar drukker wordende Middelkerke tot we aan de Schapenweide komen, een uitgestrekt duinengebied die reikt tot aan Raversyde. Hier laat ik Katrien kennis maken met Bijvoet, een kruid dat gebruikt kan worden als wierook en als middel tegen pijnlijke voeten.

We stappen door Provinciedomein Raversyde, gekend om zijn openluchtmuseum over Wereldoorlog 1 en 2. Hier hebben we echter geen tijd voor en stappen verder door het prachtig aangelegde domein. Iets verder bezoeken we Onze-Lieve-Vrouw ter Duinenkerk of in de volksmond ‘t Dunekerksje’. Hier kon ik vorige keer niet binnen omdat er een begrafenis gaande was dus dit tweede bezoek is mooi meegenomen. Dit is echt een kerk opgericht voor zeelui, alles in de kerk laat je aan de zee en schepen denken. De sokkel waar Maria op tentoongesteld staat, is bezet met een laag schelpen en de preektafel lijkt op de boeg van een schip.

Via de zeedijk wandelen we tot aan de Venetiaanse Gaanderijen en we besluiten om het Koningspark met Japanse tuin te bezoeken waar we onze boterhammetjes opeten. Echter blijven we hier iets te lang genieten van de rust en het zicht op de Japanse vijver.

We stappen verder langs de Koninklijke stallingen en de Soldatenberg. Het Maria Hendrikapark wordt doorkruist door het mooie Spiegelmeer. We wandelen over de Nelson Mandelabrug en via de Marinebasis ‘Bootsman Jonson’ laten we de havenvariant rechts liggen en nemen het veer.

We hebben geluk wanneer we aankomen aan het veer, we kunnen direct met het eerste vaartuig mee. Altijd een avontuur op zich zo op een boot zitten, ook al duurt het nog geen minuut vooraleer we terug aanmeren aan de Oosteroever. De sluis waar we over moeten is gesloten dus moeten we even omlopen om over een andere sluis te stappen. Ik ben hier echt geen held in maar besluit toch in het midden te blijven staan en een foto te nemen tot opeens de sluis een krakend geluid maakt en begint te trillen. Ja, ik neem de benen en maak dat ik aan de overkant sta tot vermaak van Katrien natuurlijk.

Op Oosteroever staan enkele bunkers uit de tweede Wereldoorlog die vrij te bezichtigen zijn en dat doen we dan ook. Je heb wel een zaklamp nodig om je weg in de bunker terug te vinden. Iets verder schampen we langs Fort Napoleon en merken we een bijzondere plant op. Ik wist meteen dat het om een orchidee ging maar de soort had ik nog niet gezien. Later bleek dit om een Bokkenorchis of Himantoglossum hircinum een zeer zeldzame orchidee die in België en Nederland beschermd wordt.

We komen uit op de zeedijk van Bredene. Deze dijk volgen we voor enkele kilometers. In mijn verslag over de etappe van Nieuwpoort tot Houtave vertelde ik al dat ze hier bezig zijn met nieuwe duinen te creëren op het strand om zo de dijk van Bredene te beschermen. Eerder bouwden ze de dijk om Bredene te beschermen tegen het springtij. Ik vraag me dan af wat ze gaan doen over vijftig jaar ‘grinnik’. Wanneer we de dijk verlaten krijgen we nog een kuitenbijter te verduren en slaan we links af de duinen in. Iets verder mogen we dan terug links afslaan om via ’t Strandhuis over het strand verder te stappen. We mogen vijfhonderd meter genieten van het strand, de zee en de kwallen. Katrien wilde haar schoenen uitdoen om in het water te stappen maar bij het zien van die doorzichtige puddinkjes besloot ze toch haar schoenen gestrikt te laten.

We nemen nog een kleine pauze omdat het echt drukkend warm begint te worden en ik last begin te krijgen van “asfaltbenen”. Dit zijn haarvaten die springen in je kuiten omdat je voeten niet voldoende kunnen afkoelen. Dit komt meestal voor bij lange afstanden wandelen over verharde wegen bij warm weer. Ik doe er zonnecrème aan als verkoeling. Omdat Katrien haar finale etappe er bijna opzit besluit ik haar de dogtag die ik had laten drukken te geven. Blij als een gieter deed ze hem rond haar nek met de belofte dat ze de etappe helemaal zou uitstappen.

Iets verder horen we het gebulder van een onweer naderen en ik beslis dan ook vroegtijdig de etappe af te breken. Katrien is echter van een andere mening en wil de etappe kost wat kost afwerken. Het begint te druppelen, we nemen vlug afscheid, doen onze regenvest aan en gaan elk onze eigen weg.

Ik sta te wachten op de tram naar Nieuwpoort wanneer het onweer echt losbarst, het water valt met bakken uit de lucht met natte voeten als gevolg. Zelfs mijn paraplu kon het water niet tegenhouden. Met kletsnatte voeten stap ik op een overvolle tram. Bijna iedereen was kletsnat en ik kon niet anders dan denken dan ‘hier sta ik dan als een pekelharing in een doos vol sardienen’ ‘grinnik’. Eens we Middelkerke gepasseerd zijn, kan ik eindelijk ademhalen en gaan zitten. De tram doet er net geen uur over om het traject Bredene-Nieuwpoort te overbruggen. Aangekomen in Nieuwpoort begeef ik mij naar mijn wagen en kan ik een geslaagde dag afsluiten met wat loeiharde metal.